Het is vreemd dat de ecologische beweging eigenlijk van start ging in de walm van stinkende tweetact motoren. Maar misschien zijn paradoxen wel de lagers waarop de wereld tolt.
In tien teksten (er zijn er twaalf, maar ik heb er bewust maar tien op muziek gezet) heb ik geprobeerd te achterhalen wat de hippie beweging nu nog aan relevants te vertellen heeft in een wereld die in alle opzichten veranderd is.
Nostalgie is een commodity geworden. Maar langzamerhand is de stem van mensen die nostalgisch waren over de sixties overstemd geraakt door het hoera geroep over de seventies (nochtans niet onmiddellijk een periode waar ik zelf, een telg ervan, hoog mee op loop.
Maar natuurbehoud, en protest tegen de ongebreidelde kapitalistische drang naar meer kwam toen op gang. De sound van de seventies mag nu heel veel jonge musici doen hunkeren naar die tijd, maar het was wel de periode tijdens de welke velen een kreet van angst slaakten in de huiskamer… De eighties zie je ondertussen ook al weer hun opgang maken, met de kostuums met overdreven schouderstukken, het beeld van zelfszekere jonge Wall street poenscheppers in veel te ruime pakken, haarsnitten met een meetlat recht getrokken, en een assortiment van kleuren en vormen in de kledij die de ogen van de mensen van de nineties waarschijnlijk oogontsteking bezorgden. Maar ook de nostalgie voor de hoods en de vaal grijze trainingspakken komt er aan.
Wat Carbon fixation vooral niet wil zijn, is een nostalgische terugblik.
We zijn nog steeds in de zelfde merde. De wereld raakt overbevolkt. Ongelijkheid is nog gegroeid. Vervuiling, klimaatopwarming, aanslagen, werkloosheid, haat die zijn armen uitslaat als de slangen op het hoofd van Medusa. Geen reden dus om lekker achterover geleund in een beanbag eventjes lekker weg te dromen.
Pas op, we hebben zo’n momenten allemaal nodig, maar dit is niet de attitude waarmee dit project is opgestart.
In 2017 is het 50 jaar geleden dat de Summer of Love de hoofden en de lendenen van de mensheid op hol bracht. Hele colonnes hippies trokken in hun ‘VW busje’ naar Kathmandu, op zoek naar verlichting. Deze prille groene beweging werd echter geboren in de pikzwarte walm van die tweetact motor. ‘Carbon Fixation’ is een legaat van de hippiebeweging, in klank (Frank Nuyts) én beeld (Tomas Hendriks). ‘Absolutely Free’ zong Zappa in 1967. Hardscore zingt dit 50 jaar later opnieuw. Zonder nostalgisch terug te blikken op die periode. Er is vandaag immers weinig reden om onderuit te zakken in een bean bag.
Annelies Van Hijfte: lead zang | Frank Debruyne: saxen, backing vocals | Koen Van Overberghe: keyboards, backing vocals | Frank Nuyts: marimba, synthesizer, backing vocals | Frederik Martens: piano | Jonathan Bonny: vibrafoon | Stijn Deldaele: basgitaar | Ronald Dhaene: drums | Tomas Hendriks: visuals | Frank Nuyts: tekst en compositie | Mirek Coutigny: sound
